home > woord en beeld > verhalen >

Een klok met een familietraditie!

Albert Boucneau heeft thuis een erg mooie oude klok met de volgende inscriptie: "VENIT HORA NUNC EST - JOANNES BOUCNEAU" (de 'N' staat telkens in spiegelschrift!).
We wisten niet waar ze vandaan kwam, noch wie ze had gemaakt... Was Joannes Boucneau de naam van de eigenaar of van de klokkemaker? Onze zoektocht was niet eenvoudig en zorgde een paar jaren later voor een echte verrassing!

Albert erfde ze van zijn vader André. Het familieverhaal wil dat ze ooit eigendom is geweest van een Johannes Petrus Boucneau, die brouwer (of horlogemaker?!) was.

De klok kwam mee van het voorouderlijke 'hof' (boerderij) in de Pottestraat in Westvleteren (vlak bij de abdij van Westvleteren). De vorige bewoners waren de familie Calemein die de hoeve betrokken na nonkel Camille Boucneau (+1937), gehuwd met Emma Plaetevoet en een broer van Albert's grootvader Henri Boucneau (+1950). Henri Boucneau, gehuwd met Stephanie Deschuytter, werkte op het gemeentehuis en werd uiteindelijk gemeentesecretaris in Westvleteren.

De traditie wil (volgens Albert Boucneau) dat de klok telkens overgaat naar de oudste zoon van de familie. Die krijgt dan ook 'Johannes' als tweede naam. Zo ook Albert's oudste zoon Peter Johannes Boucneau.

Volgens kenners dateerde de klok wel degelijk uit het eind van de 18de eeuw. De heer Kats bevestigde ons dit enkele jaren geleden (F. Kats is 'klokken-expert' van het programma 'Tussen Kunst en kitsch' van de Nederlandse televisieomroep Avro).

Als het verhaal juist is, kon deze klok oorspronkelijk eigendom geweest zijn van Petrus Joannes Bernardus Boucneau, geboren in 1749 in Reninge en landbouwer. Petrus Johannes overleed in 1808 in Avekapelle. Het is niet duidelijk of deze Petrus Johannes ook brouwer was, maar het kon natuurlijk wel. Of hij ook horlogemaker was, leek erg onwaarschijnlijk.

Het verhaal over de traditie klopte dan misschien wel bij de laatste generaties. Als we echter in de stamboom op zoek gaan naar enige logica wordt het erg moeilijk -zoniet onmogelijk- de traditie toe te passen.
Zolang er geen 'harde bewijzen' zouden opduiken (bijvoorbeeld een staat van goed, een inboedelbeschrijving of een erfenisdocument) konden we nooit achterhalen wat er van dit familieverhaal werkelijk klopte...

Toen we op een goeie dag een mailtje van een Amerikaanse mevrouw uit Duitsland kregen, gingen we vermoeden dat iets veel interessanters aan de hand was!

Lees verder hoe we ontdekten dat één van onze voorouders wel degelijk een klokkemaker was!!!

Meer info:
- De Sint-Sixtusabdij Westvleteren
- Website van F. Kats over antieke klokken
- Tussen Kunst en Kitsch